آقا مجتبی؛ دیندار متخلق

هوالرحمن  

چه لحظه غم انگیزی بود وقتی خبر وفات آقامجتبی را شنیدم، اشک حدقه زده در چشمم احساسی بود که بخاطر شرایط، امکان بروز بیشتر نیافت...

آقامجتبی برای من الگوی یک مرجع دینی و مردمی بود. مجالس درس و وعظ و اخلاق ایشان بسیار پر بهاء و پر ثمر بود. مجالسی که برچسب هیچ گروه سیاسی و فرهنگی را نداشت... و البته بستری بود برای تربیت و رشد معنوی و دینی افراد برای جامعه دینی...

مجالسی که همچون آغوش گرم پدرانه بروی هر فرزندی از امت اسلامی باز بود. مجالسی که رابطه فرد با خدا را تنظیم می­کرد. مجالسی که دغدغه مهمترین نیاز انسان یعنی نیاز به حقیقت هستی درآن هویدا بود....

مجالسی که عالم محور بود نه مداح محور و فقدان چنین جلساتی متأسفانه فرصتی است برای مجالسی که پر است از بی سوادی و عوام زدگی و سیاست زدگی....

سبک زندگی اجتماعی و روش برخورد ایشان با جریانات مختلف اجتماعی، سمبل رفتار فراجناحی بود که جامعه ما سخت نیازمند چنین نگاهی است... رفتار فراجناحی یعنی بصیرتی که نه گول شعار آزادی را می­خورد نه فریفته شعار عدالت می­شود، زیرا آزادی و عدالت اتفاقا دو مفهومی­اند که فقط در کنار هم معنای حقیقی خود را می­یابند و عوام فریبان در هر زمان به یکی از آندو متوسل می­شوند و در زمان خطر به سوی دیگر می­خزند...

آقامجتبی به حق استادی بی ادعاء بود

 و مأمون اهل ایمان...

او مرجع و مجتهدی باصفا، عالمی جدی، عارفی عاشق و دینداری متخلق بود...

قلبم از یادآوری فراق ایشان فشرده می­شود...