غل

اُدخُلوهَا بِسَلامٍ آمِنینَ وَ نَزَعنا مَا فِی صُدورِهِم مِن غِلّ اخوانًا عَلَی سُرُرٍ مُتقابلین(حجر/۴۶و۴۷)   

نام: غِل(بکسر الغین)؛ یعنی عداوت و کینه(قاموس، مفردات القرآن)، غَلَّ صَدرُه غِلّا غَلیلًا: یعنی پر از کینه گردید سینه او(فرهنگ جامع نوین). غِل هم­ریشه غُل و زنجیر است! 

محل تولید و رشد: قلب انسان.   

عوامل تولید: حسادت ورزی، خودخواهی، احساس کهتری، رفتارهای بچگانه در روابط و شکست پیاپی، عدم خودیابی، عدم واقع بینی، عدم توکل، عدم جهانبینی الهی عملی، شرک خفی، عدم تعقل، بی استادی و ...   

نتایج: غیبت، توهین، تهمت، تنگ نظری، عدم خیرخواهی برای غیر، پیروزی خود در شکست دیگران دیدن، ندیدن موفقیت دیگری و...   

نحوه کارکرد: جناب "غل" مخفیانه در دل انسان خانه می کند، او را نسبت به دیگری می شوراند تا در صدد تخریب، تحقیر و نابودی طرفش برآید. مادامی که این غل در سینه است آدمی طعم آسودگی را نمی چشد و نیز طعم بهشت را! دائما در دلش همچون آب گردِ درخت می گردد و می چرخد، دل او را آشوب می کند! و آرامشش را می ستاند، خوابش را خراب می سازد!  

برادر حسد است توگویی فرزندش!

پدر غیبت است!

عقل انسان را نقشه چین بار می آورد، نور ایمان را کمرنگ و سلوک را منهدم می سازد!

نفس را به ظلمت رهنمون می شود، تفرقه باطنی می آورد، روی خوش به شیطان نشان می دهد!

در صورت عدم قدرت ظاهری، رفتارِ نفاق گونه می­سازد...

ولی با وجود قدرت ظاهری، حقِ طرف مقابل را پایمال می­کند...

از تشتت درونی، افراد را به تفرقه و تشتت بیرونی می­کشاند، غیبت ساز است، تهمت ساز است...

این مشکل که در مرتبه قلب انسان تحقق دارد خود را با ایجاد شکاف و تفرقه در رفاقت، خانواده و در نهایت سیاست نشان می­دهد..

و از همه مهمتر حسگر حقیقت یابی انسان را کور می­سازد..

با این همه آیا جای آن نیست که عاجزانه برای فرار از این رذیلت فریاد بزنیم:

ولا تجعل فی قلوبنا غلا للذین آمنوا... (حشر/۱۰)  و در قلبهای ما کینه و عداوت مومنین را قرار مده...

دل بی کینه یعنی رها یعنی خود رهایی یعنی نور الهی

یعنی همان دل فاطمه زهرا روحی لها الفداء

اما مقابلینش...؟!!

راستی می­دانی چرا در بهشت هیچ تزاحمی و تفرقه­ایی نیست؟!

و می­دانی راه فرار از این رذیلت قلبی چیست؟