درباره هفت

هوالمصور

گفتند: برنامه هفت تیریبون آزاد جریان سکولار هنری کشور شده و باید حذف شود. 

گفت: پس چرا مدتها آقای ده نمکی یکی از دست­اندرکاران سابق انصار حزب الله و آقای رسایی یکی از اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس و عضو جبهه پایداری و آقای کوشکی نماینده نشریه یالثارات و آقای شمقدری معاون سیمایی وزارت ارشاد و آقای حسینی وزیر ارشاد و آقایان سجادی و خزاعی از نور چشمی­های وزارت ارشاد و نیز آقای ابوالقاسم طالبی علاقه مند به مباحث اطلاعات امنیت و کارگردان قلاده های طلا و ... همه و همه در این برنامه رفت و آمد داشته و کاملا آزادانه حرفهای خودشان را مطرح کردند و وقت کافی نیز برای ابراز نظر یافتند؟ 

گفتند:   ......  جوابی نگفتند!

شما چه جوابی دارید؟ 

درباره برنامه هفت و کلا برنامه های گفتگو محور از چند جهت می توان سخن گفت. شاید منظر فرهنگی سیاسی مهمترین منظری باشد که می توان به آن پرداخت. شخصا معتقدم وجود برنامه های گفتگو محور یکی از اساسی ترین نیازهای امروز فضای رسانه ای ماست؛ البته به شرط آنکه طرفهای گفتگو نماینده واقعی طیفهای مختلف  فرهنگی سیاسی جامعه باشند.  این تیپ برنامه­ها می­تواند  سد شکن خوبی برای حرفهای قانونی نگفته و بردل مانده طیفهای مختلف باشد تا زمینه را برای شفاف شدن موضوعات مختلف فراهم آورد و موجب تخلیه روانی طیفهای مختلف  گردد. 

بهترین ابزار برای "گره گشایی ذهنی" (راه کاری که رهبر انقلاب مطرح نمودند) برنامه های از جنس هفت است. گره گشایی ذهنی سوء برداشتها و بدگمانی ها و به تبع آن بد دلی­ها را برطرف می­کند. اگر جریان­های فرهنگی و یا سیاسی درون نظام نتوانند هیچ نوع ارتباط رسانه ای باهم برقرار کنند، طبعا روزی خواهد آمد که گفتگوی میانشان تبدیل به یک جنگ تمام عیار شود و به قول رهبر انقلاب "حالت انفجاری" پیدا کند و خود را به کف جامعه بکشاند.  گفتگو در سطح فرهنگ، شکافهای سطح سیاست را کمتر و معقول­تر می­کند، در حالیکه تک صدایی در عرصه فرهنگ آتش منازعات سیاسی را افزون­ خواهد نمود. گفتگو در سطح فرهنگ زمینه مناسبی است برای رسیدن به اشتراکات هستی شناسانه نظام و به تبع آن اشتراکات رفتاری، در حالیکه تک صدایی خانه اشتراکات را منهدم می سازد. 

نباید توهم نمود که آقایانی که به اندک زمانی تصمیم بر حذف و یا تغییر هویتی یک برنامه(هفت) می گیرند، الزاما نگران فرهنگ اسلامی هستند، که گاهی دوستی از سر جهلشان به حرکت فرهنگی کشور ضربه می زند. رفتارهای اینچنینی بسا از ترس متزلزل شدن مدیریتشان باشد. فی المثل به عملکر صدا و سیما در شش ماه منتهی به انتخابات بیاندیشید که رهبر انقلاب به صراحت گفتند بنده با آن روش مخالف بودم و بارها متذکر شدم!، همان روشی که التهاب آفرین بود و خام. 

سیاست حذفی این دوستان انقلاب! در مورد این سنخ برنامه ها، الزاما به نفع انقلاب تمام نمی شود؛ همانطور که تصمیمات قبل از انتخاباتشان به التهاب بیشتر در سطح جامعه دامن زد وکمکی به زدودن غبارها نکرد. وقتی می شود حرفهای ناگفته را با سازوکار قانونی، آنهم با محوریت انقلاب اسلامی شنید، چرا با حذف این فرصتها باعث تراکم انتظارات شویم، طوریکه بلحاظ روانی تبدیل به یک کینه بزرگ و شکافی بزرگ تر بین افراد شود؟ در اینصورت با حذف فضاهای نرم باید منتظر فضایی رادیکال تر بوده تا اندر تدبیرش بمانیم! 

من احساس می کنم این عملکرد صدا و سیما بخاطر ترس از موقعیت خویش است، نه از سر آینده پژوهی و آسیب شناسی صحیح انقلاب عزیز اسلامی.