صفت آزادگان

 هوالحی

گفتم حالا که قراره کمی از دسترس خارج شوم و کمتر دستم به دوستان برسه و برعکس، چه خوب که در وبلاگ یقه گیری کنم!  

مطلبی متناسب با حال و هوای بهار آماده کردم؛ امیدوار مفید باشد. با تذکار این نکته که تندخوانی ممنوع! شروع می کنیم(این رو هم اضافه کنم که مخاطب این وجیزه خودم هستم): 

گردش روزگار و آمد و شد زمستان و بهار، پیش از تاثیرات این­جهانی و مادی برزندگی این کره خاکی، تصویری است استعاری از حالات درونی انسان و مَثَلی است از برای حقیقت دنیا و زنهار به اهل آن: که ای اهل دنیا مَثَل دنیا همچون مَثَل بهار است و زمستان؛ تغییر آب و هوا منشأ بهار است و با اندک زمانی به زردی و نیستی می گراید.

حال­که بر احوال بهار اطلاع یافتی بدان که ماجرای دنیا و ماندن در دنیا نیز چنین است. پس دل­ بستن و شادی به آن نشاید. از طرفی دلسردی و بدحالی در زمستان نباید، چه بزودی بهار فرا رسد! 

اعلموا انماالحیوه الدنیا لعب و لهو و زینه و تفاخر بینکم و تکاثر فی الاموال و الاولاد کمثل غیث اعجب الکفار نباته ثم یهیج فتراه مصفرا ثم یکون حطاما...(ملاحظه شود در قرآن کریم بهمراه تفسیرش: حدید/۲۰) 

به قول سعدی(علیه الرحمه) این درخت سرو است که نسبت به تطورات و تغییرات روزگار همه وقتی خوش است: 

«حکیمی را پرسیدند: چندین درخت ناموَر که خدای عزوجل آفریده است و برومند، هیچیک را آزاد نخوانده­اند مگر سرو را که ثمره­ای ندارد! در این چه حکمت است؟

گفت هر درختی را ثمره معین است، که به وقتی معلوم به وجود آن تازه آید و گاهی به عدم آن پژمرده شود و سرو را هیچ از این نیست و همه وقتی خوش است و این است صفت آزادگان...

برآنچه می گذرد دل منه که دجله بسی

پس از خلیفه بخواهد گذشت در بغداد

گرت زدست براید چه نخل باش کریم

ورت چو دست نیاید چو سرو باش آزاد»

گلستان، باب هشتم. 

در کنار بارگاه امام الرئوف، امام آزادگان حضرت رضا علیه آلاف التحیه و الثناء دعا گوی همه دوستان خواهم بود ان­شاءالله.  

همه وقتی خوش باشید!