انتخابات؛ هدف یا وسیله؟

  «یا من هو غایة منای» 

    دوباره فضای کشور رنگ و بوی انتخابات به خودش گرفته؛ جبهه متحد، جبهه پایداری، صدای ملت، جبهه ایستادگی، مردمسالاری یا اصلاح طلبان؟! کدامیک؟ شما به کدام یکی! رای میدهی؟  

    برخی ها صرف حضور در انتخابات را کافی می دانند؛ این  نگاه شاید به این دلیل باشد که نگاهشان بیشتر معطوف به دشمن خارجی است یا شاید هم... شما چطور؟ بعضی معتقدند زمانیکه کشور به کارآمدی مناسب برسد خود بخود دشمن نیز مایوس خواهد شد. بنابراین آنچه در انتخابات غایت محسوب می­شود انتخاب افراد با صلاحیت بالاست، اما اگر حضور نیز بالا برود نعم المطلوب خواهد بود. من به نگاه دوم متمایلم چون هم حضور درش لحاظ شده هم کارآمدی؛ که البته شخصا احساس می کنم کشور ما در صورت کارآمدی خود بخود حضور مردم و بخشی از مشروعیت را خواهد داشت و اساسا همیشه کارآمدی سیستم، سبب ساز رضایت و حمایت مردم است.  

    اما اگر بخواهم در شرایط کنونی به معیارهایی توجه بدهم که بعد از صلاحیتهای عمومی نمایندگان بیشتر باید بدان توجه نمود؛ باید عرض کنم نامزدهایی که رفتار مصلحت اندیشانه و محافظه کارانه نداشته یا کمتر داشته باشند،به وظایف قانونی و تخصصی خود قاطعانه ملتزم باشند و به جای نظامی، امنیتی و فرامجلسی اندیشیدن به وظایف حرفه ای خود توجه کنند؛ بیشتر مورد نیازند. نماینده­ای که هویت مجلسی خود را شناخته باشد و به همه مردم بیاندیشد(دوباره بخوانید همه مردم!). نماینده­ای که حق محور باشد نه مصلحت محور چراکه تقنین، تعیین محدوده حقوق و تکالیف مردم است و مجمع تشخیص، مسئول تعیین مصلحتها است! نماینده­ای که هویت حزبی او موجب نشود حقوق دیگران را ملاحظه نکند. نماینده­ای که رأیش ممتنع نبوده و حرفی برای گفتن داشته باشد. نماینده­ای که از شجاعت لازم برای ابراز نظر صحیح برخوردار باشد. نماینده­ای که راه و رسم تعامل و پذیرش سلایق مختلف را بداند چون مجلس یعنی تعامل. نماینده­ای که احدی را فراقانونی نبیند. نماینده ای که حداقل در یک زمینه متخصص و یا مجرب باشد و نگاه کلان و بلند مدت به بحث قانونگزاری داشته باشد. 

فعلا در بین اسامی بالا شاید ترکیبی از صدای ملت و جبهه متحد بیشتر از مابقی به معیارهای مذکور نزدیک باشد؛ البته از افراد ذی صلاح دیگر تشکلها نباید غافل بود...