روان درمانی عارفانه یا طراحی استراتژیک؟

یا معروف العارفین 

"روان درمانی عارفانه مولانا که اوج آن در قصه شاه و کنیزک نمایان شده است نشان از آگاهی ژرف و گسترده او از لایه ها، ساختارها و دهلیزهای در هم تنیده روح و روان انسان است. مولانا در شناخت ریشه ای مشکلات، ناامنی ها و ناملایمات روانی از علائم سطحی و نشانه های ظاهری عبور کرده و به منابع اصلی و عوامل پدید آورنده‌ی کاستمندی های روح آدمی، دست یافته است. او در عین برخورداری از شناخت شهودی و معرفت الهامی از انسان با مدد جستن از وقایع روزمره آنهم به شکل نمادین پرده از اسرار درون بر می دارد تا طبیبان روح و تن را از ظاهر بینی و معلول نگری آزاد سازد. 

                 بی خبر بودند از حال درون               استعیذالله مما یفترون  

 این حکمت موزون به طبیبان ظاهرنگر و روان درمانگرهای تنگ نظر و کوته اندیش تذکر می دهد علت بیماری و اختلال نه تنها در علائم و منافذ خروج مشکل بلکه در منابع و عوامل تولید آن نهفته است. و باید نقبی به درون زده شود تا نیازها و انگیزه های درونی که در لایه های زیرین ناهشیار نهان شده است کشف و برملا شود....." (برگرفته از کتاب "عشق درمانی" - دکتر عبدالعظیم کریمی)  

 راستی:  

۱) اگر عرفان ناب و روان درمانی، پی جوی درون انسانها هستند و فرهنگ و سیاست سوار بر این اعتقاد!  

۲) اگر نماینده عرفان اسلامی(مولانا) دست انسان هوشمندِ خلیفه الله محور و فرهنگی را گرفته و به وادی علتها سوق می دهد!  

۳) اگر روانشناسی و روان درمانی روز، مُهر تایید(بلکه تلاش برای تقلید) بر آراء این نماینده عرفان می زند! 

۴) اگر روان درمانی و روانشناسی عرفانی همان انسان شناسی حقیقی است!  

۵) اگر سیاست و فرهنگ آینه انسان شناسی یک قوم می باشد!  

 پس :  

 ۱) چرا همواره سعی داریم جلوی معلولها را بگیریم(در جاییکه شرع سکوت کرده) و پی جویی علتها را به وقت مقتضی(الله العالم) حواله می دهیم؟ آیا پی جویی از علتها تغییر در استراتژی را طلب نمی کند؟ 

۲) چرا همواره از انسانها سلب می کنیم و آنچنان چیزی نمی دهیم؟ آیا این از شناختمان نسبت به انسان ناشی می شود؟  

۳) چرا برای حل مشکلات، بر آنها درپوشی به پهنای فیلترینگ اطلاعات می زنیم تا نبینیم مشکلات از کجا ناشی می شود؟!  

۴) چرا منع می کنیم تا حریص شوند و معارف ناب و انسان ساز را جبر می کنیم تا متنفر شوند؟ 

۵) چرا رویکرد سلبی مان به رویکر ایجابی مان می چربد؟ 

۶) چرا حفظ ظاهر مردم خیالمان را از دینی و توحیدی بودن آنها راحت می کند؟!  

 کمی وقت بگذاریم و "نقبی به درون بزنیم" نگارنده اگرچه احتمال یافتن نظر دقیق تر و پژوهشی تر در مورد کلام بالا را رد نمی کند و از روی تمایل نقل قول نموده لکن بر روند و جهت نمودار زیرین تاکید حداکثری می ورزد.(میتوان به نمودار زیر اضافه نمود و دقیقتر نمایش داد)   

-->>انسان شناسی ------------>> لایه فرهنگ ---------->> لایه سیاست --->> 

<<---------------------------------------<<<-------------------------------- <<<< 

حال اگر برنامه‌ریز و استراتژیست فرهنگی غافل از این ارتباطاتِ نمایش داده شده، بخواهد مدلهای فرهنگی و سیاسی ارائه دهد و فی المثل مدلی برای بخشی از فرهنگ ارائه دهد که متناسب با نفس شناسی و روانشناسی توحیدی انسان مسلمان نباشد(نه به معنای رایجش که نقل مجالس شده که غربی نباشد نه بلکه منظور دقیق بودن است) ناخواسته به تخریب گرایشهای توحیدی و فطری و بیزاری و تنفر از تعالیم انسانی و اسلامی (در دراز مدت) کمک نموده است که طبعا خروجی انسانی آن، فرهنگ و سیاست متناسب با خودش را در روزگاران آینده طلب خواهد کرد.  

یاحق  

از نقد و پیشنهاد دوستان حقیقت‌پوی خودم لذت خواهم برد