اکرام بدون شرط

یا ولی التوفیق 

گاهی اوقات انسان نسبت به برخی افراد حتی بدون سابقه آشنایی، احساس انزجار و دفع پیدا کرده و حالت تدافعی به خودش می‌گیرد. اینکه این حس چرا و چگونه در وجود او پدید می‌آید و چرا فقط به افراد خاصی تعلق می‌گیرد، وقت و حوصله بیشتری می طلبد، فعلا مطلب ما گزارشی است از یک اتفاق بلکه بعد از خواندن آن کمی تکلیفمان نسبت به احساسهای اینچنینی روشن گردد... 

چند سال پیش در مسجد محلمان با جوان بسیار بدتیپی!(بخوانید بسیار خوش تیپ امروزی) برخورد داشتم که به محض سلام و علیک دقیقا همان حالت پیش‌گفته انزجارآمیز برایم پیش‌آمد. طبق تمایل باطنی قصد نداشتم وقت زیادی صرفش کنم و نمی خواستم آنچنان تحویلش بگیرم چرا که به لحاظ ظاهری وضع زننده‌ای داشت...  

ولی در همان حین یاد سنت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) افتادم که ایشان بدون شرط و بدون محدودیت با مسلمانان برخورد می‌کردند. پیش خود حدیث نفس کردم که چه اشکالی دارد که برخلاف میلت با او گرم بگیری و اکرامش کنی؟! مگر از درون او آگاهی؟! مگر مطمئنی شرائط تو از او بهتر است؟! مگر یقین داری که تو عاقبت بخیر و او عاقبت بشر خواهد شد؟! چرا فقط اهل مسجد و افراد بااستعداد مذهبی نزد تو ارج و قرب دارند؟! مگر دیگران بنده خدا نیستند؟! مگر این روایت را نشنیده‌ای که خدا سؤالی را در ذهن کسی ایجاد نمی‌کند مگر اینکه قبلا جوابش را در ذهن دیگری فراهم کرده باشد؟! 

بهرحال برخلاف میلم حسابی آن جوان را تحویل گرفتم و با لبخند پاسخش را دادم. باور نمی‌کنید آن برخورد همچون اکسیر در جان آن جوان اثر کرد. صرفا با همان برخورد ساده و مطابق با سنت رسول(ص)، چنان تحولی در وی بوجود آمد که بعد از آن ماجرا یکی از نمازگزاران پر و پا قرص مسجد شد و تکرار آن برخوردها زمینه ساز رشد معنوی، تحصیلی و حفظ روابط خانوادگی او شد. 

با این حساب معلوم می‌شود   

اگر ظاهرگرا نشده باشیم 

اگر سوء‌ظن نداشته باشیم 

اگر جای خدا ننشسته باشیم 

اگر هدایت را کار خود ندانسته باشیم 

و اگر خود را در مسیر هدایت قرار بدهیم  

جذب افراد به خوبی‌ها با ابزار و وسائل بسیار ساده همچون تبسم، خوشرویی، خوشخویی، اکرام بدون شرط، راهنمایی بدون پیش‌فرض و پیگیری این امور فراهم خواهد شد که: اِنَّ الهُدی هُدی الله.  

لازم بذکر است که برخی مواقع به جهت نهی از منکر و امر به معروف(و مسائل تربیتی آنهم بعد از تشخیص دقیق و تحقق شرائطش) نمی شود و نباید حالت جذب داشته باشیم تا طرف مقابل متوجه کار ناشایست خود بشود. لکن در برخوردهای اینچنینی طوری باید رفتار نمود که طرف مقابل متوجه شود که بی اعتنائی ما صرفا مربوط به فعل اوست نه شخصیتش چرا که فرموده اند نیت مومن از فعل او بهتر است، در اینصورت وی درمی یابد که شخصیت و هویتش نزد ما محترم و عزیز است ولی فعل اوست که مورد نقد و دفع ما قرار گرفته لذا درصدد اصلاح بر می آید اما در صورتی که برخورد ما شخصیت و هویت او را تحقیر کند او می رنجد و حقیقتا از مسیر خوبیها جدا خواهد شد..

و ما توفیقی الا بالله